«Σασμό» βλέπω κι εγώ

«Σασμό» βλέπω κι εγώ.

Επεισόδιο δεν έχω χάσει.

Δικαίως προπορεύεται στην κούρσα της τηλεθέασης.

Είναι η ψυχή της μάνας Κρήτης, μια σπουδαία λαογραφική ηθολογία ή τούμπαλιν, επιτρέψτε μου τον διανοουμενισμό, που ξεστρατίζει ακολουθώντας τα πατήματα της βραζιλιάνικης σαπουνόπερας πάντα στην κόψη του ξυραφιού, χωρίς εν τέλει να νοιώθεις ότι ευτελίζει το βιβλίο και τον συγγραφέα του.

Μέχρι τώρα μόνο οι Τούρκοι έκαναν ποιοτικές, ακριβοπληρωμένες σαπουνόπερες και ανταγωνίζονταν τους Βραζιλιάνους.

Η δεξιοτεχνία στην πλοκή του σεναρίου και η σκηνοθεσία κάνουν την διαφορά. Η ιδέα είναι πολύ απλή.

Δύο νέοι που ερωτεύονται με πάθος αποδεικνύεται πως είναι αδέλφια.

Όπως και ο πιτσιρικάς που βγαίνει με μια ώριμη γοητευτική γυναίκα και ευτυχώς , να λέτε, που λίγο πριν την ρίξει στο κρεβάτι αποκαλύπτεται πως ήταν η μαμά του.

Όλοι θα μπορούσαν να έχουν από ένα νόθο παιδί, αν το σήριαλ κρατούσε μια ζωή.

Το παιδί σου δεν έχει πεθάνει, είναι ο αστυνομικός που σε συλλαμβάνει.

Όλες κάποιον παντρεύονται άλλα έχουν κρυφή καψούρα για έναν άλλον.

Συνήθως ποθούν τον αδελφό του , τον πατέρα του ή τον γιό του.

Που, ωστόσο, μπορεί να μην φαντάζονται καν ότι του γα…. το σόι και η συγγένεια να γίνεται γνωστή εκ των υστέρων.

Γενικώς αυτόν που σκοτώνεις γιατί είναι ο θανάσιμος εχθρός σου, μόνο την ώρα που ξεψυχάει καταλαβαίνεις ότι είναι ο χαμένος αδελφός σου.

Όλοι κάτι πολύ σοβαρό κρύβουν, ένα φόνο, μια αιμομιξία, μια σχέση παράνομη, ότι η κόρη της γειτόνισσας είναι παιδί τους.

Ενώ δείχνουν χαρούμενοι και χαίρουν άκρας υγείας ο γιατρός τους έχει δώσει μόνο λίγους μήνες ζωής.

Ο συμβατός δότης για την μεταμόσχευση να ξέρεις πως είναι ο γιός σου, δηλαδή το παιδί του φίλου σου, που την ύστατη στιγμή η μαμά του αναγκάζεται με λυγμούς να αναφερθεί σε εκείνη την νύχτα την μοναδική που περάσατε κάτω απ τα άστρα μαζί.

Οκ, δεν το συνεχίζω.

Τα κοπέλια της ορεινής Κρήτης είναι λεβέντες , με πατροπαράδοτες αξίες, αγωγή από το σπιτικό τους και ήθος, αλλά δεν το ‘χουν σε τίποτα για μια παρεξήγηση, που εσύ δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις, να σε στείλουν στο χώμα και να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους, καμαρώνοντας, στην φυλακή.

Η παλιά μας φίλη η Τζομπανάκη, που πηγαίναμε στο Γκριντόρ μικροί, και μόνο στο φέισμπουκ κάνουμε λάικ από τότε που ξενιτεύτηκε στην Αμερική, είναι απίστευτη, συγκλονιστική. Στην ντοπιολαλιά μοναδική, ίδια η καπετάνισσα, η μάνα μας η Κρητική.

Αλλά πρώτη μούρη είναι ο Μαθιός. Ο ορισμός του λεβεντομ@λάκα, του κάφρου, του γιδοβοσκού, ο Πολάκης μπροστά του μοιάζει Γάλλος διπλωμάτης κι όμως, όλες κρύβουμε έναν αγριάνθρωπο μέσα μας, είναι σαν ήρωας στο κοινό συμπαθής.

Όλα τα λεφτά βεβαίως είναι τα, ένθεν και ένθεν, τα ξαδέλφια Σταματάκηδες και ένα τσακ λιγότερο οι Βρουλάκηδες.

Απίθανες φάτσες!

Πάντα έτοιμοι, για την χαμένη τιμή της φαμίλιας, να σου παίξουνε δύο μπαλωθιές κατακούτελα.

Κι ύστερα να ρθουνε οι μαυροπουκαμισάδες στο ξόδι και να χορεύουν πάνω απ το φέρετρό σου κλωτσώντας την γης.

Σπουδαίος ηθοποιός ο Μάινας. Και σ αυτό τα κατάφερε. Μιλάει φαρσί τα Κρητικά, καλύτερα και απ’ την καπετάνισσα. Και σαν νεοφερμένος είχε να ανταγωνιστεί τον ισοβίτη Καραπάνο που γοήτευσε το κοινό.

Υποδύεται έναν πολύ δύσκολο χαρακτήρα ο ξεπνιγμένος. Έναν τύπο ακέραιο, ηθικό, ευαίσθητο, ο οποίος όμως δεν τοχει σε τίποτα, όπως έφαγε τον άντρα της Καλλιόπης, για να κάνει το χατίρι στην ανιψιά του την Άσπα να δώσει πάλι εντολή για να σκοτώσουν τον άντρα της μέσα στην φυλακή.

Του μόνου παπά που έχω φιλήσει το χέρι είναι του Μιχάλη του Αεράκη.

Φτυστός ο θείος του ο παπάς απ τα Ανώγεια.

Ήταν πολλά χρόνια διευθυντής στο θέατρο Κρήτης.

Μια φορά είχα που κατέβει Χανιά, με φιλοξενούσε σπίτι του, δεν μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε στο λιμάνι. Τον σταματούσαν όλοι, του ζητάγανε ρουσφέτια, πέφτανε απάνω του : «σας παρακαλώ κύριε Νομάρχα»!

Έπαιζε τον Νομάρχη Χανίων σε ένα σήριαλ και γινότανε ο χαμός.

Κάποιοι, όχι μόνο στα ορεινά χωριά για πολλά χρόνια πίστευαν ότι πράγματι ο Μιχάλης ήταν ο Νομάρχης.

Σε μια φάση έπαιξε το όνομά του και για Δήμαρχος Χανίων.

Τώρα είναι παπάς ….

Εγώ θα τον θυμούμαι και θα γελώ για εκείνο το φαρμακερό: «λεπρόσογο», την, εκτός κειμένου, ατάκα της Σπιναλόγκας.