Το χρώμα του χρήματος

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Δεν δίστασε να συμπράξει με τον Σαμαρά που έριξε την κυβέρνηση του πατέρα του, προκειμένου να ανέλθει μεθοδικά και ύπουλα στα ύπατα αξιώματα. Δεν κράτησε κανένα πρόσχημα επιβάλλοντας στην «βασιλική» αυλή την πρωτοκαθεδρία των ορφανών του Σημίτη, αποκλείοντας επιδεικτικά ακόμη και την μίνιμουμ αντιπροσώπευση της Ν.Δ. στον πυρήνα του Μαξίμου.

Δεν έκρυψε το δομικό του μίσος για την Ντόρα αποκλείοντας την από υπουργικό θώκο επικαλούμενος την… οικογενειοκρατία. Και μετά ο γόνος της δυναστείας τοποθέτησε τον ανιψιό του πραγματικό διευθυντή της χώρας, μοίρασε το δημόσιο χρήμα αποκλειστικά σε ημετέρους, μετέτρεψε το κράτος σε ιδιωτικό με μοναδικό πρόγραμμα διακυβέρνησης ένα άρτια δομημένο και θεσμοθετημένο business plan.

Δεν κάλυψε την προτίμηση του στον «αδελφό» του Άδωνη Ανδρέα Λοβέρδο, κατά την περίοδο των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ώστε να έχει δεμένη την συγκυβέρνηση με το κόμμα της Χ.Τρικούπη στην δύσκολη για τον Μητσοτάκη ώρα της κάλπης. Παρακολούθησε τον Ανδρουλάκη μήπως και τον ελέγξει, αλλά του γύρισε μπούμερανγκ.

Και επειδή οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται, ο Α. Λοβέρδος έσπευσε να καταχεριάσει τον Ν.Ανδρουλάκη για το γνωστό αξίωμα του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, «ούτε Μητσοτάκης, ούτε Τσίπρας». Σε μια κρίση μεγαλείου μάλιστα που συναγωνίζεται αυτή του Μητσοτάκη, αποφάνθηκε για τον εαυτό του ότι δεν είναι από τους τύπους που διαγράφονται, ασχέτως εάν έχει διαγραφεί δυο τρείς φορές, η μία μάλιστα από τον Ε. Βενιζέλο. Το κίνητρο του ευγενές. Ο μονάρχης που τον ευεργέτησε χρειάζεται εφεδρείες για την επόμενη μέρα.

Απομονωμένος μέχρι πολιτικού θανάτου, αποδιοργανωμένος σε βαθμό παροξυσμού και αποσταθεροποιημένος όσο ποτέ ο Κυρ. Μητσοτάκης εκβιάζει εκλιπαρώντας και εκλιπαρεί εκβιάζοντας για αυτοδυναμία, πιθανότητα που δεν εμφανίζεται ούτε στις δημοσκοπήσεις του Μαξίμου.

Τώρα που ο από καιρό φθίνων Μητσοτακισμός συνετρίβη στις ράγες των Τεμπών, με αποτέλεσμα να έχει σοβαρές διαρροές και προς το ΠΑΣΟΚ, ο πανικός επανέκαμψε δριμύτερος. Ο έκπτωτος Λουδοβίκος μιλά και πάλι για κυβέρνηση από ένα κόμμα αλλά όχι αναγκαστικά με το ίδιο χρώμα. Ίσως μόνο το χρώμα του χρήματος.