Καταδικασμένοι να πετύχουμε(upd)

‘Είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε. Δεν χωρούν εφησυχασμός ή πρόωρη κόπωση’. Τάδε έφη ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος. Είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε. Δεν χωρούν εφησυχασμός ή πρόωρη κόπωση. Τάδε έφη ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος.

Σε συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο κος Προβόπουλος τόνισε ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας πολύ μεγάλης και επίπονης προσπάθειας, να διορθώσουμε χρόνιες συσσωρευμένες αδυναμίες και προβλήματα και να ορθοποδήσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα. Και στην προσπάθεια αυτή είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε.

Και συμπήρωσε: ‘Δεν χωρούν ούτε εφησυχασμός ούτε πρόωρη κόπωση. Γιατί καμιά φορά μας πιάνει, ξέρετε, εμάς τους Έλληνες. Είμαστε ανυπόμονοι. Τα προβλήματα είναι αρκετά σοβαρά και θα πρέπει να έχουμε υπομονή και μεθοδικότητα για να τα επιλύσουμε’.

Από τη μεριά του ο κ. Παπούλιας σχολίασε: ‘Είναι μια ραλιστική εκτίμηση και νομίζω ότι πολλοί την ενστερνίζονται’.

Προβόπουλος: «Ιστορική ευκαιρία» οι …σαρωτικές αλλαγές

«Ιστορική ευκαιρία» χαρακτηρίζει το Πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής που εφαρμόζεται από τον Μάιο ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γ. Προβόπουλος, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή».

«Πρέπει όμως να εφαρμοσθεί σε όλες τις περιοχές που καλύπτει, με επιμονή, συνέπεια και αποφασιστικότητα. Φαινόμενα διστακτικότητας, ατολμίας ή διαχειριστικής ανετοιμότητας, όπου σημειώνονται, πρέπει να αντιμετωπίζονται αμέσως, ώστε το Πρόγραμμα να διατηρήσει και να δυναμώσει τη μεταρρυθμιστική του ορμή στον δεύτερο, κρίσιμο χρόνο εφαρμογής του» συμπληρώνει ο ίδιος.

Ως «απόλυτες προτεραιότητες» αυτής της περιόδου ο κ. Προβόπουλος προσδιορίζει τα εξής:

«Πρώτον, η αναδιάρθρωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Για το ζήτημα αυτό η Τράπεζα της Ελλάδος έχει προτείνει πρόσφατα δεκαέξι συγκεκριμένα μέτρα άμεσης εφαρμογής.

Δεύτερον, η μόνιμη μείωση των πρωτογενών δαπανών, με μεταρρυθμίσεις που θα εξαλείψουν τους μηχανισμούς οι οποίοι νομοτελειακά οδηγούν σε σπατάλη. Αυτό αφορά όλες τις περιοχές του ευρύτερου δημόσιου τομέα: την κεντρική διοίκηση, τις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, την τοπική αυτοδιοίκηση, τα νοσοκομεία, τα ασφαλιστικά ταμεία.

Θα πρέπει, επίσης, να καταργηθούν ή να συγχωνευθούν οι πολυδάπανοι εκείνοι φορείς που λειτουργούν αναποτελεσματικά, πολλές φορές μάλιστα και χωρίς αντικείμενο.

Τρίτον, παράλληλα με τις μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα πρέπει να επιταχυνθούν οι αλλαγές που θα δημιουργήσουν ένα περιβάλλον φιλικό προς την επιχειρηματική δραστηριότητα, ένα «οικοσύστημα» μέσα στο οποίο θα μπορούν να λειτουργούν πιο αποτελεσματικά οι επιχειρήσεις. Το οικοσύστημα αυτό θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από σταθερούς κανόνες για τον ανταγωνισμό και τη φορολογία, δραστικό περιορισμό των διοικητικών εμποδίων και του διοικητικού κόστους, σαφές ρυθμιστικό πλαίσιο για τη λειτουργία των αγορών, καθορισμένες, σύντομες και απλές διαδικασίες για τη χωροθέτηση και αδειοδότηση των επιχειρήσεων.

Είναι ενθαρρυντικό ότι το Πρόγραμμα έχει θέσει σαφείς επιδιώξεις για πολλές από τις παραπάνω αλλαγές, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις έχει ήδη αρχίσει η εφαρμογή τους. Είναι όμως καταφανής η ανάγκη να επιταχυνθεί η προώθηση όλων των στοχευμένων μεταρρυθμίσεων. Η δημοσιονομική προσαρμογή δεν μπορεί να συνεχισθεί με επιτυχία, αν δεν συνοδευθεί τώρα με τη ριζική ανασυγκρότηση του κράτους και τον εκσυγχρονισμό των δομών της οικονομίας».

Ο διοικητής της ΤτΕ σημειώνει χαρακτηριστική ότι «οι αλλαγές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι μονόδρομος».

«Και πρέπει όντως να είναι σαρωτικές» συμπληρώνει ο ίδιος, εξηγώντας πως «αν δεν αλλάξουμε τώρα το μέγεθος, τις δομές, τον τρόπο λειτουργίας και την αποδοτικότητά του, οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις θα είναι βαρύτατες. Η αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα έχει ασφαλώς βραχυχρόνιο κόστος. Πρέπει όμως να το αναλάβουμε προσβλέποντας στα μεσοπρόθεσμα μόνιμα οφέλη. Μέχρι σήμερα, ο δημόσιος τομέας μεταφέρει το κόστος της στρεβλής και αναποτελεσματικής λειτουργίας του στην κοινωνία. Αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο».