«Υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας!»
Η ιστορική αυτή φράση που είπε χθες ο Αλέξης Τσίπρας σε δηλώσεις του, εξερχόμενος από το γραφείο του Χρήστου Ράμμου για να τιμήσει το ήθος και την ακεραιότητα του προέδρου της ΑΔΑΕ, ειπώθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος στις 17 Μαΐου 1929 μιλώντας προς τα μέλη του ΣτΕ τα προέτρεπε να ακυρώνουν “πάσαν παράνομον πράξιν της διοικήσεως”, επικαλούμενος τον… “μυλωνά του Πότσδαμ”.
Είπε λοιπόν τότε ο Βενιζέλος προς τους Συμβούλους του ανωτάτου δικαστηρίου: “Εάν τυχόν ηθέλητε ακυρώσει και την σοβαροτέραν έτι πράξιν της κυβερνήσεως, δεν θα δυσφορήσω, αλλά πρώτος εγώ θα σας συγχαρώ. Διότι θέλω κάθε πολίτης, ακόμη και ο πλέον ανυπεράσπιστος αγρότης εις τας εσχατιάς του κράτους, να δύναται να είπει προς την Διοίκησιν, που τον αδικεί, την φράσιν του μυλωνά του Πότσδαμ: “Υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας!”
Η ιστορική φράση χρησιμοποιήθηκε λοιπόν τότε από τον Ελ. Βενιζέλο, “η πνευματική όμως πατρότης ανήκει εις τον ταπεινόν πλην ιστορικόν μυλωνάν του Πότσδαμ”.
Στο επεισόδιο της αντιδικίας μεταξύ μυλωνά της Πρωσίας και του αυταρχικού Βασιλέως Φρειδερίκου του Β’, ο μυλωνάς αντιδρούσε στην παράνομη και αυθαίρετη ενέργεια του ισχυρού μονάρχου που ήθελε την κατεδάφισιν του ανεμομύλου. Ο Βασιλεύς τον απείλησε και ο μυλωνάς του απάντησε με την ιστορική, φράση… “Υπάρχουν δικασταί εις το Βερολίνον!”
Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και επίτιμος πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Μ. Στασινόπουλος προλογίζοντας τον τιμητικό τόμο του ΣτΕ γράφει μάλιστα: “Η Ιστορία λοιπόν έχει περισώσει αυτή τη φράση του Γερμανού χωρικού, ως σύμβολο της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και της δικαστικής προστασίας των ασθενεστέρων, έναντι των ισχυροτέρων. Και δικαίως, η ιστορία έχει περισώσει αυτό το σύμβολο. Τα σύμβολα φωτίζουν το παρελθόν και διαπαιδαγωγούν για το μέλλον”.
Πάντως ο ίδιος ο κ. Ράμμος με αφορμή την κριτική που ασκεί το κυβερνών κόμμα στις πρωτοβουλίες του ταυτίζοντας τον με τον ΣΥΡΙΖΑ και για το ποιοι μένουν πιστοί στην Ευρώπη σχολίασε μέσω των social media:
“Επειδή πολλά λέγονται τις τελευταίες ώρες για το ποιοι μένουν πιστοί στην Ευρώπη και ποιοι την προδίδουν, ίσως θα ήταν καλό να θυμηθούμε ότι η Ευρώπη (το ευρωπαϊκό πνεύμα και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός) δεν είναι σύνθημα, ούτε μια οριστικά παγωμένη στον χρόνο ταυτότητα. Επίσης, σίγουρα, δεν είναι μανιχαϊσμοί και φανατισμοί.
Η Ευρώπη είναι το δημοκρατικό πλαίσιο, ο διάλογος, η συμπεριληπτικότητα, η ευρυχωρία που επιτρέπει σε αντίθετες απόψεις να συζητούν μεταξύ τους, και να επιχειρούν να ακούσει η μια την άλλη. Είναι η ανεκτικότητα και ο ήρεμος διάλογος χωρίς μακαρθικού τύπου εκ των προτέρων αποκλεισμούς και η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας, ακόμη και αν αυτή είναι καμιά φορά βασανιστική”.
