“Άκου μόρτη μου”! Αυτό με συμβούλεψε ο Βαγγέλης Ρωχάμης την πρώτη φορά που βγήκε πιτσιρικάς από την φυλακή

ΕΔΏ μεγαλώσαμε μαζί.

Ο παππούς μου ο Γιώργος ο Μπρούζος είχε αυτή την ψαροταβέρνα στη θάλασσα, εδώ στο μικρό λιμανάκι στο Λευκαντί, στην Χαλκίδα.

Δυό-τρία σπίτια υπήρχανε στις αρχές της δεκαετίας του ’60, το χαμόσπιτο του Βαγγέλη του Ρωχάμη και η ταβέρνα του παππού όπου σύχναζαν ψαράδες, λιμενεργάτες.

Η γιαγιά στην κουζίνα τηγάνιζε μαρίδα, τα χταπόδια μπλέκονταν στα πόδια μας όταν περπατούσαμε στην παραλία, σερβίραμε με τ αδελφάκι μου στα τραπέζια ρετσίνα σε κατρουτσάκια και μας δίνανε μπουρμπουάρ πεντάρες – οι πιο χουβαρντάδες δεκάρες, με τρύπες.

“Πίνανε τον κώλο τους”, μεθάγανε και χορεύανε.

Σπάζανε πιάτα και ποτήρια.

Γινόντουσταν τσαμπουκάδες μεγάλοι άμα κάποιος χόρευε (σ)την παραγγελιά αλλουνού.

Γι αυτό ο παππούς μου είχε βάλει μια επιγραφή απ’ έξω που έγραφε: “Απαγορεύεται το σπάσιμο, η μανούρα και ο τσαμπουκάς”.

Μεθάγανε και πιανόντουσταν στα χέρια συχνά για τις παραγγελιές.

Δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από το να σηκωθείς να χορέψεις στο τραγούδι που παρήγγειλε άλλος.

Βγάζανε φαλτσέτες από την κάλτσα, σε σουγιαδιάζανε, τα χω δει, παιδάκι ήμουνα, παίζανε ξυράφια με την γλώσσα και σε καρφώνανε φτύνοντας.

Το: “Φύγε Στέλλα κρατάω μαχαίρι” και το: “Είναι πολλά τα λεφτά Άρη,” ήτανε πολύ λίτ μπροστά σε αυτό που πραγματικά συνέβαινε στο μικρό λιμανάκι μας.

Είχαν γίνει πολύ άσχημα σκηνικά.

Όμως όταν εμφανιζόταν ο Βαγγέλης γινόντουσαν όλοι κυρίες.

Δεσποινίδες. Κοτούλες, μιλάμε μπροστά στον Ρωχάμη.

Γκάστρωσε ένα μικρό κοριτσάκι αλλά φέρθηκε σαν Κύριος.

Το στεφάνωσε και πήγε φαντάρος στην Σύρο, να υπηρετήσει, κανονικά.

Εκεί ένοιωσε για πρώτη την αναλγησία της εξουσίας που μια ζωή πολεμούσε.

Ζήτησε άδεια εξόδου να έρθει στο μαιευτήριο, να δει το νεογέννητο παιδί του.

Οι καραβανάδες δεν του δώσανε άδεια και έτσι πήδηξε την μάντρα του στρατοπέδου, μπήκε λάθρα στο πλοίο για τον Πειραιά, έκλεψε ένα μοτοσακό και γκάζωσε μέχρι την Χαλκίδα, για να αγκαλιάσει την κορούλα του.

Η πρώτη δίκη για κλοπή, στρατοδικείο, Ιώτα 5, φυλάκα.

Όταν βγήκε πρώτη φορά από τη φυλακή ήρθε στην ταβέρνα του παππού μου.

Εγώ ήμουν δέκα χρόνια μικρότερός του 7, 8, άντε 9 χρονών.

Σε αυτό γέρο πλάτανο είχα την κούνια μου – έτσι την λένε την ταβέρνα και σήμερα «ο Πλάτανος» – με έσπρωξε με δύναμη και ανέβηκα στα ουράνια.

Αυτό που μου είπε τότε ο Βαγγέλης ο Ρωχάμης δεν το κατάλαβα αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση και η παιδική μου μνήμη το συγκράτησε για να το λέω αργότερα στα κορίτσια που γνώριζα: “Άκου μάγκα μου, ποτέ μην φοβηθείς μην πηδήξουν τη γκόμενά σου ή τη γυναίκα σου. Ένα πράγμα να φοβάσαι, μόρτη μου, μην πηδήξουν εσένα”…

Είχε μπει πιτσιρίκος για πρώτη φορά στη φυλακή και πήγανε νατονε “πειράξουνε…”

ΥΓ: Μόνο αυτό για σήμερα σαν πρόγευση από το αφιέρωμα στον Πεταλούδα μας Βαγγέλη Ρωχάμη ο οποίος δραπέτευσε πάλι. Τον κηδεύουμε αύριο στις 11π.μ στο νεκροταφείο του Βασιλικού Χαλκίδας. Εκεί, δίπλα στην μητέρα μου, στους συγγενείς μου και στον θείο μου τον Πάνο, τον Γεραμάνη!