Από του χάρου τα δόντια γλίτωσα!

Δεν το ‘χω σε τίποτα να αναφέρω το όνομα της αεροπορικής εταιρίας. Όμως ζω επειδή, την υστάτη στιγμή, βρήκα χοντρό μέσον, μπάρμπα στην Κορώνη. Κι αχάριστος εγώ δεν είμαι. Μια παλιά καλή φίλη, στέλεχος της εν λόγω εταιρίας, παρενέβη σαν από μηχανής Θεός λίγο πριν το ξόδι μου, και κυριολεκτικά, μου έσωσε τη ζωή.

Δεν αρχίσαμε καθόλου καλά το φαντασμαγορικό ταξίδι μας στις Δαλματικές ακτές. Εκείνος 30άρης, ωραίος, δυναμικός, κοσμογυρισμένος, δικηγόρος μεγάλης ναυτιλιακής. Εμφανώς ερωτευμένος με Εκείνη, την καλλίπυγο, την γλυκύτατη 20άρα η οποία έπρεπε να κάνει ακόμη ένα χρόνο υπομονή για να του χαρίσει αυτό που και οι δύο ονειρεύονται: ένα παιδί. Προ διετίας είχε διαγνωστεί με σκλήρυνση κατά πλάκας η μικρή και γι’ αυτό έφερε σ’ ένα μικρό ψυγειάκι με παγοκύστες, τις ενέσεις που ήταν απαραίτητο να κάνει. Με όλα τα χαρτιά και τις συνταγές του γιατρού της, φυσικά. Όμως η κακούργα η Γκρεκογκεστάπο στον έλεγχο των αποσκευών -η οποία απεδείχθη την επομένη δολοφόνος αποφασισμένη- με ένα σαδιστικό υφάκι άρχισε τα σου-μου-του, παρλάροντας κάτι αδιανόητα του στυλ: «Δεν είμαι εγώ η αρμόδια να κρίνω, για να ταξιδέψουν μαζί σας οι ενέσεις, απαιτείται να μπείτε στην εφαρμογή της εταιρίας, να υποβάλετε αίτηση και να το κρίνει αυτό η αρμόδια επιτροπή αν, όταν και όποτε συνεδριάσει»… Τουτέστιν: «Τόλμα και πήγαινε μωρή κ@ριόλα με τον μ@λακοδικηγόρο σου να ψοφήσεις χωρίς ενέσεις στο Ντουμπρόβνικ… Αλλιώς τον πούλο! Ή πλήρωσε το ταξιδιωτικό γραφείο και γύρνα σπίτι με τον μ@λάκα σου, να ψοφήσεις εκεί».

Ποιος είδε τον νεαρό ερωτευμένο, συνταξιδιώτη δικηγόρο μας και δεν τον φοβήθηκε. Γούρλωσε τα μάτια του περισσότερο κι απ’ τα δικά μου. Ούρλιαζε. Βούιζαν τα αυτιά όλης της εναέριας κυκλοφορίας. Βουλώσανε. Αράδιαζε νόμους και διατάξεις, τους απειλούσε με αγωγές εκατομμυρίων. Δεν ξέρω ‘γώ και πού δεν τηλεφώνησε, στον Μητσοτάκη τον ίδιονα, στην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ξύπνησε χαράματα τον πιο αδέκαστο εισαγγελέα. Αίφνης η αθεόφοβη αυθαιρετούσα Γκρεκογκεσταπίτισσα, έμπειρη και ευέλικτη καθώς ήτο στις λουμπινιές και τις παλιανθρωπιές, έγινε Λούης και εξαφανίστηκε από τον έλεγχο. Ο νεαρός συνάδελφός της με αδιάφορο υφάκι, σαν να μη συνέβη τίποτα, πέρασε μέσα τις ενέσεις και όλα πλέον έδειχναν ότι βαίνουν καλώς. Όμως, φευ, η δολοφόνος που κρύβεται πίσω απ τον μανδύα της ελέγκτριας στην γνωστή αεροπορική εταιρία, μου τηνε φύλαγε μανιάτικο, γιατί κατάλαβε ότι την κατάλαβα και την αγριοκοίταξα με το δολοφονικό μου βλέμμα. Την επομένη ήταν η σειρά μου. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι, η δαιμονισμένη το διαισθάνθηκε και κοιμήθηκε με τις πιο ανώμαλες ονειρώξεις: Ότι με είχε δεμένο χειροπόδαρα στη βρώμικη αποθήκη των αποσκευών και μου έκοβε βασανιστικά, κλωστή-κλωστή, το νήμα της ζωής. Τότε έφτασε, αυτοϊκανοποιούμενη, σε έναν άγριο, απρόσμενο, σεισμικό οργασμό. Μόλις χάραζε και εκείνη σπαρταρούσε, ξαπλωμένη στο πάτωμα. Από ηδονή.

Έχω από κατασκευής μεγάλη επιγλωττίδα, στραβό διάφραγμα, αδύναμους σκαληνούς, μιλάω με βαριά -μπορείς, αν με γουστάρεις, να την πεις και «ερωτική»- ένρινη φωνή, η οποία στην ιατρική βιβλιογραφία αναφέρεται ως «σύνδρομο της καυτής πατάτας». Να μη στα πολυλέω, έκανα τρείς θρησκευτικούς γάμους και οι συμβίες μου δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ πως ροχαλίζω. Έχω καλύτερη οξυγόνωση από σένα τις νύχτες και δεν κάνω καμία άπνοια ή υποάπνοια, απλούστατα διότι από 35 χρονών κοιμάμαι πάντα συνδεδεμένος με μηχάνημα υπνικής άπνοιας, το οποίο σου προσφέρει την πίεση του αέρα που χρειάζεσαι κάθε στιγμή και καταλήγει σε μια γ@μάτη μάσκα οξυγόνου. Είναι το «ελεφαντάκι μου», αυτό με διατηρεί στην ζωή. Το αγαπώ γιατί μόνο μαζί του κοιμάμαι σαν πουλάκι. Όλοι το αγαπούν το ελεφαντάκι τους, όσοι έχουν το ίδιο προβληματάκι. Το έχουν πάντα δίπλα τους, όπως και εγώ στο ταξίδι μας στις Δαλματικές ακτές. Αν δεν το φορέσεις ένα βράδυ, το πιθανότερο είναι να μείνεις στον ύπνο σου και να σε βρουν παγωμένο το πρωί. Μεταφορά της σορού, κλαίει η μάνα μου στο μνήμα, «το έφαγε η Γκρεκογκεσταπίτισσα, κρίμα τέτοιο παλληκάρι», κι έτσι.

Να μη τα πολυλέω, ξέχασα ο μ@λάκας το μηχάνημα μέσα στο αεροπλάνο, κινητοποιήθηκε το σύμπαν: Ο νεαρός δικηγόρος, η υπέροχη ξεναγός μας, το ταξιδιωτικό γραφείο, οι άγιοι πάντες. «Το έχουμε αφήσει στα απολεσθέντα στο αεροδρόμιο του Ντουμπρόβνικ» με διαβεβαίωσαν από την αεροπορική, φυσικά δεν ήταν εκεί, βροχή τηλεφωνημάτων… «Δεν βρέθηκε το μηχάνημά σας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για σας είναι να νοικιάσετε ένα άλλο μηχάνημα, να δώσετε μέσω gov.gr εξουσιοδότηση σε κάποιο αποδεδειγμένα συγγενικό σας πρόσωπο, να έρθει εδώ στην κυρία Τάδε με όλα τα ιατρικά σας έγραφα μαζί και να σας το στείλουμε με την αυριανή πτήση στο αεροδρόμιο του Σπλιτ»…

Έκαναν τα πάντα, όλα. Ο αδελφός μου, η νύφη μου, η ανιψιά μου κι ένας φίλος μου. Επίσημες επιστολές, εξουσιοδοτήσεις, βρήκαν τον γιατρό μου, πήραν βεβαιώσεις, νοίκιασαν μηχάνημα, ταξίδεψαν από την επαρχία μέχρι το «Ελευθέριος Βενιζέλος» και … χτυπάει το τηλέφωνο: «Ζήτησε να μιλήσει μαζί σου η… υπεύθυνη». Καταλαβαίνεις ποια! Σκέπτομαι πως θα αντέξω ακόμη μια νύχτα αϋπνίας, που θα βρω τη δύναμη να ζωστώ με εκρηκτικά να γυρίσω στο Βενιζέλος και μπαμμμ (!) να την πάρω μαζί μου στον άλλο κόσμο.

Πουλάει σαδισμό, όπως στον δικηγόρο: «Δεν είμαι αρμόδια εγώ για να σας στείλω το μηχάνημα και ο αρμόδιος… λείπει, να έρθετε εδώ ο ίδιος να κάνετε αίτηση». «Μα δεν έχω γίνει ακόμα άγγελος για να είμαι πανταχού παρών. Βρίσκομαι σε βαθύ κώμα στο νοσοκομείο του Ντουμπρόβνικ κι εσείς προσπαθείτε να μου αφαιρέσετε τη ζωή». «Εγώ; Μια απλή υπάλληλος είμαι… Αν δεν μπορείτε να έρθετε τώρα εδώ, έχετε δικαίωμα να μπείτε στην πλατφόρμα της αεροπορικής εταιρίας, να υποβάλετε αίτηση με το αίτημά σας και η αρμόδια επιτροπή, αν και όταν συνεδριάσει, θα αποφανθεί… Είναι παράνομο να σας στείλω το νέο μηχάνημα». «Δεν έχετε παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο για το τι πρέπει να κάνουμε σε περιπτώσεις ανωτέρας βίας; Αν ξεχάσει ένας ασθενής στο αεροπλάνο τον απινιδωτή του, το μηχάνημα του τεχνητού νεφρού, τις ενέσεις ινσουλίνης, τα εισπνεόμενα του άσθματος, τι θα κάνετε;» «Θα τον παραπέμψω αρμοδίως, εκτός αν λάβω επείγουσα εντολή από κάποιον αρμόδιο».

«Ε, λοιπόν, είμαι ο Τάδε Ταδόπουλος, δημοσιογράφος κι έτσι και χθες το βράδυ ήμουν με τον ιδιοκτήτη της εταιρίας που εργάζεστε. Αυτός έχει δώσει σαφέστατη εντολή για την πάρτη μου». «Πού ακριβώς ήσασταν με τον ιδιοκτήτη;», ειρωνεύτηκε η χαμούρα τον ετοιμοθάνατο. «Στο κρεβάτι, είμαι ο εραστής του και ο εραστής της μάνας σου, γ@μώ το…». Αρχίζω τα σκληρά «γαλλικά» που τα μιλάω άψογα και τα χοντρά μπινελίκια, αλλά δυστυχώς δεν τα ακούει η καταραμένη -να ‘ναι- γιατί το πούλμαν μας περνάει μέσα από κάτι βουνά στα σύνορα με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.

Ήγγικεν η ώρα μου. Ο θάνατός μου ήτο περισσότερο από βέβαιος. Κάνω μια απέλπιδα προσπάθεια και, ω του θαύματος, στην άλλη γραμμή η παλιά μου φίλη. Σε χρόνο dt ειδοποιεί, μου τηλεφωνεί μια κοπέλα απ’ τον πρόεδρο, πάω να της πω για τη δολοφόνο, «βρήκαμε το μηχάνημά σας με τη μάσκα σας» μου λέει, «πείτε στη νύφη σας να ακυρώσει την αποστολή, σας την στέλνουμε στις 6 μ.μ. στο αεροδρόμιο του Σπλιτ». Πήγα, τη βρήκα. Από καθαρή τύχη ζω. Από του χάρου τα δόντια γλίτωσα! Αλλά, αυτή είναι ακόμη εκεί. Παριστάνει την υπάλληλο της αεροπορικής και καραδοκεί. Για να στείλει άνθρωπο στο χώμα.