Οι «φυλές» του εκλογικού σώματος: Μια ρηξικέλευθη μπιχεβιοριστική προσέγγιση

Η αποψινή μπιχεβιοριστική μας προσέγγιση κάθε πιθαμής, όσο και της λειτουργίας του εκλογικού σώματος, έρχεται -ως οφείλει- να συμβάλει, με την αδιαμφισβήτητα ρηξικέλευθη επιστημονική της μέθοδο, στη συμπεριφοριστική κατανόηση του ακατανόητου.

Κάτι που αδυνατούν να πράξουν τόσο η -καθ’ ύλην αρμόδια- πολιτική επιστήμη, όσο και η παραδοσιακή κοινωνιολογία. Όπως αδυνατούν, επί το πλείστον, και οι έρευνες για τις δεδηλωμένες όσο και απόκρυφες προτιμήσεις-επιθυμίες της γνώμης της κοινής.

Όλοι εμείς που μας κάνουνε την τιμή και μας συμπεριλαμβάνουν στους εκλογικούς καταλόγους, με το πρόσχημα ότι η ψήφος είναι υποχρεωτική, χωριζόμαστε στις εξής κατηγορίες. Σε αυτούς που, αν δεν τους συμβεί κάτι πολύ σοβαρό, διατείνονται πως θα πάνε σίγουρα να ψηφίσουν. Στους άλλους που, αν δεν τους συμβεί κάτι πολύ σοβαρό, διατείνονται πως δεν γουστάρουνε να ψηφίσουν κανένανε. Και σε αυτούς και στους άλλους, που κάνουνε κατά κανόνα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που διατείνονται, οπότε ποτέ «δεν τους έχεις» γιατί βρίσκουν ηδονή στο να είναι πάντα απρόβλεπτοι σαν τον άγνωστο Χ. Κάποιες φορές δίνουν τη σάρκα και τα οστά που χρειάζεται η έκπληξη για να μας κάνει να εκπλαγούμε.

Μια αξιοσημείωτη κατηγορία είναι και εκείνοι-ες που ίσως κάποτε θα θέλανε να πάνε ή να μην πάνε να ψηφίσουνε, αλλά δεν είναι σε θέση να διατείνονται για το ο,τιδήποτε, δεδομένου ότι βρίσκονται, ήδη, δύο μέτρα κάτω απ’ τη γη. Τουτέστιν δεν έχει γίνει εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων και πλείστοι όσοι αποδημήσαντες φέρονται να αμφισβητούν ασκαρδαμυκτί το πολιτικό σύστημα, αυξάνοντας υπερβολικά το ποσοστό της αποχής. Δεν υπάρχει προηγμένο λογισμικό που να ενημερώνει τη δικαστική αντιπρόσωπο με ένα κλικ, απευθείας από τα γραφεία κηδειών. Αυτή την αδυναμία εκμεταλλεύτηκε στις πρόσφατες εκλογές του1961 ο Καραμανλής με τα παχιά φρύδια και με τέτοια βία και νοθεία, ψηφίσανε μέχρι και τα δένδρα.

Αλλά και να γενεί εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων από τους εντελώς αποθαμένους, είναι τόσοι πολλοί όσοι απέχουν συνειδητά, που θέτουν εν αμφιβόλω την πολιτική νομιμοποίηση της εκλογικής διαδικασίας. Και τούτο, δεδομένου ότι αν εις εκλεγεί αυτοδύναμος, ας πούμε, με ποσοστό 36%, στην πραγματικότητα θα παραμένει μια αισχρά μειοψηφία, αφού δεν θα τον έχει ψηφίσει ούτε ο ένας στους τέσσερις.

Ωστόσο, όποιος δεν ψηφίζει στις εκλογές, σε καμία περίπτωση δεν δικαιούται δια να ομιλεί, πόσο μάλλον να διαμαρτύρεται. Διότι απλούστατα για το υπάρχον πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, το άτομο αυτό δεν υπάρχει! Αντιμετωπίζεται σαν τους εντελώς αποθαμένους, που φουσκώνουν και πυκνώνουν τους μαϊμού εκλογικούς καταλόγους. Ανάμεσα σε εκείνους που δεν συμμετέχουν στο πανηγύρι των εκλογών είναι οι κάθε εποχής εκ πεποιθήσεως αναρχικοί, οι οποίοι, ως γνωστόν, αποτελούν -στην Ελλάδα ζούμε- τουλάχιστον το 5% του εκλογικού σώματος. Σε αυτούς προστίθενται πλείστοι όσοι απηυδισμένοι, απογοητευμένοι, ξενερωμένοι, συνειδητοποιημένοι ή μη, συμπεριλαμβανομένων και των ζαμάν φού, των δεν βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι, γιατί να κάνω κάποιον νοματαίο κ.ά. Σε κάποιες περιόδους όλοι αυτοί μαζί πλειοψηφούν με πάνω από 50% και τότε οι απόφοιτοι του Πολιτικού της Νομικής σιγοψιθυρίζουνε κάτι για κρίση εκπροσώπησης, αντιπροσώπευσης και έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης. Όταν, δε, ο ένας στους δύο που δεν καταδέχεται ούτε να τους ψηφίσει, είναι νέος-α, η όλη φάση χοντραίνει και γίνεται αφασία.

Για λόγους στενότητος χώρου θα αποφύγομεν σήμερον την περιοδολόγηση των αστάθμητων εκλογικών συμπεριφορών και θα αναφερθούμε στην πιο καθοριστική για το αποτέλεσμα, απερίγραπτη κατηγορία ψηφοφόρων που θέλουν να είναι -και είναι- πάντα με τον νικητή. Σε αυτούς απευθύνονται όλες οι δημοσκοπικές μαϊμουδιές με την «παράσταση νίκης» και τον «καταλληλότερο», αλλά δεν μασάει η κατσίκα ταραμά. Περιμένουν μέχρι την τελευταία στιγμή, να το ‘χουν στανταράκι ότι αυτός που θα ψηφίσουν θα είναι ο νικητής.

Αυτή η μπιχεβιοριστική κατηγορία που ψηφίζει πάντα τον νικητή, διαφέρει από τους γλοιώδεις που θέλουν να τα έχουν καλά με όλους ή λένε σε όλους «ναι» και ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος τι έκαμαν πίσω από το παραβάν. Διαφέρει κι απ’ τους άλλους, που άλλο ψηφίζουν και άλλο λένε ότι ψήφισαν.

Ο σωστός, ο πρόστυχος που ‘χει σλόγκαν το «ουαί τοις ηττημένοις» (Vae Victis) είναι πρώτη μούρη στους πανηγυρισμούς, άλλοτε με τη σημαία της Ν.Δ., ύστερα με τον πράσινο τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ που μας οδηγεί, τώρα τελευταία αρχι-ΣΥΡΙΖΑς και οι κακές οι γλώσσες λένε πως έτρεχε στους πλειστηριασμούς με τον Λαφαζάνη και εθεάθη να καταθέτει στεφάνι στην πηγάδα του Μελιγαλά, δίπλα στον Κασιδιάρη. Δεν παίζεται το άτομο! Για πάρτη του ξοδεύονται τόσα εκατομμύρια για διαφημίσεις και δημοσκοπήσεις. Αυτός είναι που κρίνει πάντα το αποτέλεσμα. Όλα γι’ αυτόν τον απίθανο τύπο γίνονται. Γι’ αυτό έχει σήμερα την τιμητική του εδώ πίσω.

Η τελευταία πολυπληθής συμπεριφοριστική κατηγορία με την οποία θα ολοκληρώσουμε το σημερινό μας πόνημα είναι εκείνοι που άλλο πιστεύουν, άλλο λένε, άλλο θέλουν, άλλο νοιώθουν κι άλλο κάνουν. Προσοχή! Ουδεμία σχέση με τους συνήθεις αναποφάσιστους. Μη τους μπερδεύεις με άλλες «φυλές», όπως οι συνεχώς αμφιταλαντευόμενοι.

Αυτή η μπιχεβιοριστική ομάδα που, μαζί με όσους στρέφονται πάντα υπέρ του νικητή, κρίνει κάθε φορά το εκλογικό αποτέλεσμα, μάς διαβεβαιώνει με πάσα ειλικρίνεια ότι δεν θα πάει να ψηφίσει και την τελευταία στιγμή κάτι απίθανο την εκνευρίζει, θυμώνει και το ρίχνει δαγκωτό. Ξεκινάει από το σπίτι της ζοχαδιασμένη να πάει να ψηφίσει Νέα Δημοκρατία γιατί δεν αντέχει άλλη εθνική περιπέτεια με κυβέρνηση φιάσκο ΤσιπροΑνδρουλακοΒαρουφάκη. Μπαίνοντας στο παραβάν παίρνει κάτι άλλες, περίεργες, ανάποδες και χώνει στη σχισμή το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και τούμπαλιν.

Αυτή τη μπιχεβιοριστική κατηγορία που υπακούει μόνο στην αρχή της απροσδιοριστίας, τη γνωρίζετε καλύτερα κι από μένα. Έβγαλε τον Καραμανλή με 54%, στη συνέχεια έδωσε 48% στον Ανδρέα Παπανδρέου, ξανάβγαλε Καραμανλή, Σαμαρά, τον γιό του, τον Γιωργάκη και μετά Τσίπρα με 36%. Έκανε τη Χρυσή Αυγή τρίτη πολιτική δύναμη και την εξαφάνισε, όπως και τον καημένο τον Λεβέντη, ό,τι θέλει κάνει. Δεν το ‘χε σκοπό. Άλλο σκοπό έχει κι άλλο κάνει. Με σουρεαλιστική σοφία που, ενίοτε, δεν μπορεί να ψυχανεμιστεί κανένας πολιτικός αναλυτής, δημοσκόπος ή διαφημιστής.

«Πιαστό αυγό κε κουρευτό», που λέμε όσοι μιλάμε άπταιστα Γαλλικά.